Mainstream en ‘wakkere’ denkers zitten vast in eigen gelijk

Toch is het niet het beleid dat vragen op zou moeten roepen, want Trump en zijn ministersploeg zijn niet alleen opmerkelijk consistent in het uitdragen van de nieuwe koers van de VS, maar ook met het benoemen van de logische redenen ervoor. Wat vragen oproept is het keurslijf van star en monomaan denken in de mainstream, die het eigen gelijk als ijkpunt neemt voor kritiek op de gekozen koers. En ook ‘wakkere’ New World Order-denkers zoals Catherine Austin Fitts en James Corbett – van wie je zou verwachten dat ze positief staan ten opzichte van de anti-globalistische koers van Trump – blijven in dezelfde groef van het eigen gelijk hangen.

De recente geschiedenis van de VS heeft Trump en zijn team geleerd dat de VS ernstig is verzwakt, op economisch, geopolitiek en maatschappelijk vlak. De lockdowns van 2020 lieten zien dat de VS voor veel essentiële producten afhankelijk is geworden van met name China. De Oekraïne(NAVO)-Ruslandoorlog sinds 2022 heeft aangetoond dat de militaire slagkracht van de VS en de NAVO ernstig is aangetast. De Twitter-files van 2023 lieten zien dat de Amerikaanse overheid en publiek-private instituties verregaand gecorrumpeerd zijn geraakt via deze en daaropvolgende onthullingen over heimelijke censuur, verondersteld progressieve ‘woke’-propaganda en buitenlandse inmenging om eenzelfde censuur-netwerk op te bouwen (via NED, USAID, ngo’s, enz.)

De verzwakking vindt haar oorsprong in de overwaardering van de dollar, de rol van Amerikaanse staatsobligaties en het functioneren van de private eurodollar-markt. Omdat dit monetaire arrangement als gegeven wordt beschouwd, is niet gezien hoe het heeft geleid tot een onhoudbare situatie. Veel economen gaan er al decennialang vanuit dat we leven in een wereld van vrij kapitaalverkeer en vrije wisselkoersen. In theorie zou dat moeten leiden tot het corrigeren van handelsbalansonevenwichtigheden. Maar met name China koppelt al decennialang de yuan met een lage koers tegen de dollar. Met deze subsidie aan de industrie bouwde het een export-geleide economie op. De onbalans corrigeerde niet via het marktmechanisme en Trump probeert nu met overheidsingrijpen een correctie te forceren.

Zowel mainstream economen als de wakkere denkers zien de negatieve effecten van het monetaire arrangement over het hoofd. Decennialange integratie van de mondiale economie wordt als vanzelfsprekend beschouwd. Koerswijziging wordt door de mainstream als een gevaar gezien, of door wakkere denkers onmogelijk geacht. Monetaire keuzes hebben echter gevolgen.

De Franse econoom Jacques Rueff schreef hierover in zijn boek The Age of Inflation (1964). Hij stelt dat de cultuur die dominant is uiteindelijk voortkomt uit het geldsysteem dat is ontstaan door de eenmaal ingeslagen weg, of is opgelegd. Een goudstandaard gaat gepaard met economische stabiliteit en discipline, wat leidt tot een meer conservatieve grondhouding in de samenleving. Bij een fiatgeld-standaard, zoals in onze tijd door technocraten is opgelegd, is kredietexpansie en economische groei het doel, met als negatieve bijkomstigheid de periodieke kredietcrises. Fiatgeld houdt in: geld dat zijn waarde niet krijgt van het materiaal waaruit het is vervaardigd, maar van het vertrouwen dat het de mogelijkheid biedt om goederen en diensten te kopen.

De lossere discipline van fiatgeld leidt tot de mogelijkheid – en praktijk – om veel meer te lenen en subsidies te verstrekken. De rol van de overheid in de economie groeit en financiële crises moeten worden ingedamd door overheidsgaranties, om een bredere economische crisis te voorkomen. Centrale banken staan – tijdens crises – garant voor leningen van overheden, om een monetaire crisis te voorkomen. Omdat de VS en het dollarsysteem op deze manier uit de wind zijn gehouden, zijn die in de afgelopen decennia de wereldeconomie gaan domineren.

Het neveneffect is een omvangrijke publiek-private transnationale elite, die door de mainstream is geaccepteerd als een onwrikbaar gegeven en door NWO-denkers wordt beschouwd als vijandig. Feit is dat de – inmiddels gecorrumpeerde – elite verslaafd is geraakt aan de schier ongelimiteerde financiering van eigen activiteiten en het eigen gelijk.

Ook tijdperk en context hebben grote invloed op de ontwikkeling van economische en politieke theorieën. Zo zijn de negentiende-eeuwse Duitse econoom Friedrich List en de twintigste-eeuwse Rueff het bijvoorbeeld eens over een actieve rol voor de overheid om nationale belangen te behartigen, maar lopen de inzichten over die rol uiteen waar het gaat om industriepolitiek en monetair beleid. Het verschil van inzicht tussen beiden komt vooral voort uit het feit dat ze in een andere tijd leefden en werkten. List geloofde in opbouw van industrie en protectionisme, terwijl Rueff in een tijd van industriële bloei juist pleitte voor vrijhandel, maar wel in combinatie met een door de overheid ondersteunde goudstandaard om de mondiale economie in balans te houden. Hij zag een rol voor de overheid in het handhaven van monetaire discipline en het corrigeren van onevenwichtigheden in handel.

Dit strookt deels met het pleidooi van List voor overheidsingrijpen om economische structuren te versterken. List bekritiseerde de Britse vrije-handelsdominantie als een middel om andere landen afhankelijk te houden. Rueff bekritiseerde het Bretton Woods-systeem en de dollarhegemonie, omdat die inflatie en onevenwichtigheden bevorderden. Elke tijd kent dus zijn eigen economische uitdagingen, met andere theorieën als gevolg.