Karel van Wolferen
In steeds bredere kring wordt begrepen dat de officiële per stembus geïnstalleerde regeringsmacht niet veel essentieels in de melk te brokkelen heeft. Het voert Brusselse opdrachten uit. Ursula von der Leyen en haar ondergeschikten ontvangen instructies van een misdaadsyndicaat bestaande uit opperbazen die met hun megamiljarden greep hebben gekregen op de unipolaire westerse wereld en de VN. Op Ursula-niveau en de nationale niveaus van opdrachtenuitvoerders in Europese landen zijn ambtenaren bezig om door het misdaadsyndicaat bedachte fantasieën op een of andere wijze, meestal klungelig, in de beleidsagenda van hun land in te passen. Voorafgaand aan deze grote machtsgreep kwam nationaal beleid met nog een mate van realiteitszin tot stand. Ietwat gelouterd door pluriforme traditionele politieke uitgangspunten bestond vroeger nog aandacht en discussie waarbij – niet altijd maar wel soms – met verstand werd gewikt en gewogen wat betreft mogelijke verbeteringen voor welvaart en welzijn van de samenleving.
Die vroegere wereld is niet meer. Die is tenietgedaan met een kolossale operatie waarbij veel ondersteboven werd gegooid, om een toestand te scheppen waarin welvaart en welzijn opzettelijk worden tegengewerkt. Dat kon in vrij hoog tempo worden geregeld omdat vrijwel alle reguliere media voor nieuws en duiding in handen waren gekomen van oligarchen die met het misdaadsyndicaat meewerken.
Cruciale middelen
Allerlei woordjes voor dingen die niet bestonden waren nodig voor de omverwerping van die oude wereld, zoals klimaatcrisis, duurzaamheid, bioveiligheid, pandemie, dodelijke Covid, gendertransitie, enz. Ook woordjes om opkomende realiteitszin de kop in te drukken, zoals complotdenker, hatespeech, democratie-ondermijning, desinformatie, misinformatie en malinformatie. Al die verzinsels waren cruciaal voor begrippen die in de maatschappij verankerd raakten. Op scholen werden ze in kinderhoofden gestampt. Daarmee kwamen vervolgens categorieën tot stand waarmee alles om ons heen dat met macht heeft te maken (en dus met de grote machtsgreep) kon worden gesorteerd op ‘wat absoluut moet gebeuren’ en wat ‘absoluut moet worden tegengehouden’. Het Westen veranderde in een wereld van verzinsels.
De goegemeente had daarover geen keuze meer. De media-oligarchen bepaalden de limieten van wat wel en niet kon worden gedacht. Degenen die openlijk de verzonnen werkelijkheid niet serieus namen, riskeerden verlies van baan, publieke reputatie en vriendenkring. Soms zelfs een gebroken huwelijk. Ook wetenschappers op universiteiten hadden geen keuze anders dan om voor de voorgeschreven werkelijkheid te buigen. Het door de CIA in april 1967 verzonnen etiket complotdenker – met de betekenis geestelijk niet toerekeningsvatbaar – was de straf voor diegenen die dat weigerden.
Waar de machtsgreeparchitecten die voor niet-bestaande dingen woorden verzinnen last van hebben, is dat je ermee tot het oneindige kan doorgaan zonder dat de echte, de substantiële, werkelijkheid erdoor verdwijnt. Zo nu en dan botst hun werkelijkheid op de echte werkelijkheid, die dan in gebakken lucht of tranen kan verdampen.
Verderop vindt u een bloemlezing van de grote fantasieën en kleinere fantasietjes van de technocraten die kapotslaan op de echte werkelijkheid met betrekking tot de onmogelijkheden van de energietransitie, de kentering van het beleid van de makers van elektrische auto’s en de haperende strijd van de westerse elites tegen zowel de eigen burgers als de geopolitieke tegenstanders.
Wat eraan voorafging
Genoemde fantasieën kenmerken de mondiale Covid-machtsgreep. Deze werd mogelijk gemaakt door twee staatsgrepen die eerder in de Verenigde Staten plaatsvonden. Alle belangrijke aspecten van de ellende die we meemaken zijn of van directe Amerikaanse afkomst, of in navolging van Amerikaans voorbeeld.
De eerste staatsgreep was de moord op John F. Kennedy, georganiseerd door de CIA, met medewerking van nog wat in het geheim opererende instanties en vicepresident Lyndon B. Johnson. Kennedy had beseft hoe groot het gevaar was geworden van de CIA die het zo had geregeld dat het nooit ter verantwoording werd geroepen. Hij zei dat hij het in duizend stukjes wilde breken, en een einde wilde maken aan de onnodige spanningen en gevaren van de Koude Oorlog. Het resultaat van deze eerste staatsgreep was de winst die de CIA boekte. In het Amerikaanse machtstelsel werd dit het orgaan dat in laatste instantie een beslissende maar nauwelijks opgemerkte invloed had op het bestuur van deze na de Tweede Wereldoorlog ongeëvenaarde supermacht.
De tweede staatsgreep bestond uit de vernietiging van de World Trade Towers in Manhattan en de aanslag op het Pentagon. De officieel aangewezen schuldige hiervan, Osama bin Laden, had hier niets mee van doen. Het was een door interne in het geheim opererende elementen, waaronder de CIA en FBI, plus Israëls Mossad georganiseerde misdaad. Voor de onervaren en nauwelijks competente president George W. Bush kwam het neer op een ultimatum dat hij accepteerde met ondertekening van de Patriot Act – een wet die een einde maakte aan eens onschendbaar geachte Amerikaanse burgerrechten – en een ‘oorlog tegen terrorisme’ die de Amerikaanse overheid een veronderstelde licentie verschafte om welk land of groep mensen waar dan ook te kunnen aanvallen.
Deze 11 september-staatsgreep had naast de beknotting van burgervrijheden als belangrijkste gevolg de afschaffing van objectieve geschiedenis. Amerikaanse historici en commentatoren zagen de aanvallen als de belangrijkste op hun land sinds Pearl Harbor, maar konden het hoe en wat ervan niet straffeloos analyseren. In het openbare leven werd de door de CIA in verband met de Kennedy-moord geïntroduceerde term ‘complotdenker’ een effectief middel om goed ingericht onderzoek en discussie te blokkeren. De onuitgedaagde hegemonische macht met haar militair-industriële complex – waarvoor president Eisenhower in zijn afscheidsrede de natie had gewaarschuwd – had vijanden nodig om te blijven floreren, en deze staatsgreep die een oorlog tegen het terrorisme billijkte, kon daarvoor zorgen. Tegelijkertijd vermenigvuldigden de vele leugens zich die nodig waren om een inmiddels tot stand gekomen voorgeschreven werkelijkheid te kunnen handhaven.
Het nieuwe normaal
Deze staatsgrepen waren het ingewikkelde tragische voorspel voor de mondiale machtsgreep die begon met de Covid-‘pandemie’. Er was nooit een werkelijke pandemie in de geaccepteerde definitie van de term. De Covid-crisis met lockdowns, afstand van elkaar houden en andere vrijheidsbeperkende maatregelen was een fantasie om angst te bevorderen en flauwekul over bioveiligheid acceptabel te doen lijken. De samenleving was ermee in een ‘nieuw normaal’ beland. Dit nieuwe normaal kon aanvankelijk in stand worden gehouden met continu testen op een denkbeeldige virusbesmetting. Dit gebeurde middels volslagen onbetrouwbare PCR-testen waarzonder er nooit een Covid-crisis had kunnen ontstaan.
Aanvankelijk stierven mensen in ziekenhuizen als gevolg van een verkeerde behandeling met ademhalingsapparaten en het gevreesde Remdesivir, een medicijn met vrijwel altijd dodelijke gevolgen afkomstig uit de biochemische experimenten onder Dick Cheney (een van de verantwoordelijken voor de 9/11-staatsgreep). Het is onwaarschijnlijk dat patiënten zijn overleden aan wat een Covid-infectie werd genoemd. Alle sterfgevallen vanwege onderliggende ziektes of bijvoorbeeld door verkeersongelukken opgelopen verwondingen werden aan Covid toegeschreven indien de onbetrouwbare PCR-test aanwees dat een infectie had plaatsgevonden. Hiermee konden ziekenhuizen zeer hoge premies incasseren.
De rest van de wereld kon aanvankelijk niet beter weten. Het was het nieuwe normaal.
Massamoord
Mensen die ziek werden van een pathogeen dat zijn oorsprong vond in een biowapenlaboratorium mochten niet behandeld worden met middelen die in de praktijk hun effectiviteit hadden bewezen, zoals het antimalariamiddel Hydroxychloroquine en ivermectine. In Nederland en elders riskeerden dokters die dat wel deden een boete. Zij moesten wachten op een vaccin dat door politici werd aangeprezen voordat het bestond, in de grootste wereldwijde reclamecampagne ooit.
Toen het er was moest het met de verschrikkelijkste leugens van de afgelopen drie jaar aan de man worden gebracht. De frauduleus als vaccin aangeboden mRNA-Covid-injecties waren geen vaccin maar droegen, afhankelijk van de flacon, het risico van een voortijdige dood. Pieter Stuurman bespreekt het verderop.
Mocht u mensen kennen die nog twijfelen over het accepteren van de spuitjes die in een nieuwe prikronde deze maand aan personen boven de zestig worden aangeboden, dan vragen wij u om dit artikel aan hen te laten zien. Ook mensen onder die leeftijd die nog geloof hechten aan de verzekering van de overheid dat het effectief is en bescherming biedt, kunnen misschien onder de indruk komen van de berekening dat deze prikken tot dusver aan 225 keer zoveel Nederlanders het leven hebben gekost als het neerstorten van de MH-17. Anders dan de krokodillentranen die onze bestuurders in dat verband huilden, gaan de Nederlandse bestuurders thans tot extreme maatregelen over om dit te verhullen. Vincent Praster legt uit dat bij de voortgaande heftige pogingen om de ‘oversterfte’ aan iets anders te wijten, de statistieken werden omgedraaid, zodat het lijkt alsof juist de niet-ingeënte doden voor die oversterfte hebben gezorgd.
De Covid-machtsgreep heeft de hele medische wereld onbetrouwbaar gemaakt, van ziekenhuizen tot individuele artsen. U kunt in dit nummer ook lezen hoe bloedtransfusies gevaarlijk zijn geworden omdat met mRNA ingespoten donoren niet worden gescheiden van donoren die niet geïnjecteerd zijn.
Het cruciale web van misdadige leugens en propaganda
De Covid-crisis begon onder het voorwendsel van bioveiligheid. De greep die men ermee kon krijgen op het disciplineren van de samenleving, was aantrekkelijk voor nog meer entiteiten met doelstellingen die onder normale omstandigheden nooit gerealiseerd konden worden. Financiële instellingen als centrale banken haakten erbij aan, en zo kwam het misdaadsyndicaat tot stand. Een zeer voornaam element in dat syndicaat is het netwerk van de met elkaar verstrengelde Rockefeller-stichtingen. Vanuit die gelederen komt de fantasie van de mensheid als bederver van onze planeet vanwege door de mens aan de atmosfeer toegevoegde CO2. Het heeft de wereld opgezadeld met een kolossaal stelsel van krankzinnige noties over de noodzaak om dit voor bomen en plantengroei noodzakelijke gas drastisch te reduceren.
Het gefantaseer van deze activisten die de oorspronkelijke milieubeweging hebben gekaapt, gaat zover dat het pleit voor de afschaffing van veeteelt en het nuttigen van insecten of kunstvlees, grootschalige vernietiging van industrie die draait op aardgas en petroleum, en – niet in het minst – de reductie van een paar miljard of nog meer wereldbewoners.
Het waren fantasieën die makkelijk met de fantasieën van de bioveiligheid konden worden geïntegreerd en die ons de huidige misdadige westerse wereld hebben opgeleverd.
– einde artikel –
Je las een Premium artikel uit Gezond Verstand
Volg ons op social media
Kijk en beluister Gezond Verstand via
Gerelateerde berichten
