Septemberverkiezingen als gevaar voor de Duitse regeringscoalitie

Het zogenaamde ‘Bürgergeld’ (bijstand), in de volksmond onmiddellijk omgedoopt tot ‘Migrantengeld’, kost de staat jaarlijks tussen € 36 en € 42 miljard, met stijgende tendens. Vijf miljoen mensen maken hier gebruik van, waaronder veel immigranten, terwijl vier miljoen gewoon zouden kunnen werken maar de riante uitkering hen daar niet toe aanzet. Alle oppositiepartijen eisen een ommekeer van deze perverse prikkel, maar met name De Groenen zijn hier fel tegen omdat hun kiezerspotentieel tot deze groep behoort.

In het ‘klimaat’ wordt tot 2030 jaarlijks € 28 miljard gepompt, waar dit geld precies naartoe gaat is onbekend. De plannen van de minister van Defensie Pistorius (SPD) om de dienstplicht weer in te voeren, kost de staat, indien dit doorgang zal vinden, voor de hele eerste jaargang € 70 miljard. De asielindustrie kost volgens officiële cijfers € 50 miljard per jaar, maar de werkelijke cijfers zijn hoogstwaarschijnlijk vele malen hoger.

Modeconcern Esprit sluit voor het einde van het jaar alle 56 filialen, Volkswagen reduceert de productie met 25%, en een peiling van Deloitte laat zien dat 69% van alle bedrijven in Duitsland met plannen rondloopt om deels of zelfs geheel te stoppen met ondernemen in Duitsland. Tel daarbij de anderhalf miljoen hoogopgeleide Duitsers op die inmiddels het land definitief de rug hebben toegekeerd.

Desastreuze peilingen

Het is allemaal slechts een greep uit de dramatische Duitse ontwikkelingen. We kunnen het effect terugzien in de peilingen van de drie bovengenoemde deelstaten – voor de regeringspartijen met recht zeer verontrustende cijfers. Alle drie regeringspartijen staan rond of al onder de 5%-kiesdrempel, en zouden in deze deelstaten zomaar geheel van het politieke toneel kunnen worden weggeveegd. Los van de voortdurende interne en publiekelijk uitgedragen ruzies, de genoemde exploderende kosten waar geen inkomsten tegenover staan, het grootste aantal faillissementen in tien jaar, komt daar ook de arrogantie en minachting jegens de burgers bij wat tot steeds meer onvrede leidt. Nog slechts 9% van de bevolking zegt een beetje vertrouwen in de politiek te hebben, en de rest is dat volledig kwijt.

De regeringspartijen zijn volledig in paniek. De oppositiepartijen schieten alle kanten op, en de enige partij die stoïcijns rustig haar koers vervolgt is de AfD (Alternative für Deutschland), wat zich vertaalt in torenhoge cijfers in de peilingen. De AfD bemoeit zich niet met de verwijten over en weer van de anderen, maar terwijl het nog geen enkele dag heeft geregeerd krijgt het ironisch genoeg door de andere partijen overal de schuld van toegewezen. Dat wordt steeds meer omgezet in de meest bizarre maatregelen. In Beieren mogen AfD-ers en aanhangers van de AfD zonder tussenkomst van de rechter worden vervolgd, en uit hun functie worden ontslagen.

Angst voor AfD als enig bindmiddel

Landelijk wordt bij AfD-aanhangers in sommige gevallen de wapenvergunning en hun wapen in beslag genomen, met de rechtvaardiging dat de partij door de veiligheidsdiensten als ‘rechts-extreem’ is aangemerkt, en wapenbezit in dat geval als een risico moet worden opgevat. Nancy Faeser (SPD), de minister van Binnenlandse Zaken, roept de kiezers op elke willekeurige partij te kiezen maar alsjeblieft niet op de AfD te stemmen. Ze geeft hiermee een zodanig brevet van onvermogen af, en straalt zoveel wanhoop uit, dat het aangemerkt zou kunnen worden als de best denkbare reclame voor de AfD. In haar achtervolgingsdrift ging ze nog een stap verder door in juli het rechtse tijdschrift Compact te verbieden, wat een onrechtmatige daad bleek want een minister mag wel een vereniging verbieden maar geen bedrijf en Compact is een bedrijf. Dit eindigde weer in een blamage voor Faeser, want de rechter veegde het verbod van tafel, wat haar in heel Europa uit rechtse hoek hoon opleverde en een forse schadeclaim in de maak van Compact.

Christian Lindner (FDP) heeft bijna drie jaar geleden slechts één ding voor ogen gehad: koste wat kost regeren, en dat is hem gelukt door zijn ziel aan de duivel te verkopen en met de beide linkse partijen SPD en De Groenen in zee te gaan. Sindsdien maakt het niet uit wat hij doet, in de peilingen blijft zijn partij landelijk en regionaal niets voorstellen. Zijn partijgenote Agnes Strack-Zimmermann maakt het niet bepaald rooskleuriger want zij is zo’n fervent voorstander van het in standhouden van de oorlog in Oekraïne, dat ze bij optredens mensen die hier heel anders over denken, zeer bot en luid de mond snoert. We kunnen concluderen dat de FDP in september geen enkele rol van betekenis zal gaan spelen. De Groenen zijn met een soortgelijke koers bezig. Zij bejubelen het voorstel van de landelijke voorzitter van de politievakbond Jochen Kopelke om mensen op te roepen hun vlindermessen in te leveren in ruil voor een jaarabonnement voor de streamingsdienst Netflix.