Seksuele opvoeding op school (René Woensdregt)

In de midden- en bovenbouw zet deze trend zich voort. Ook hier worden op dezelfde manier boeken gepropageerd, en aansluitend ook mediakanalen bekeken die hier naadloos op aansluiten. Een goed voorbeeld hiervan is de ‘Dokter Corrie Show’. Dit op het eerste oog satirische kinderprogramma is bedoeld om uitzonderlijke vormen van seks en zaken als prostitutie te normaliseren. Een ander voorbeeld is een NPO programma, getiteld ‘Gewoon Bloot’, dat vorig jaar op de buis werd vertoond. Het toonde lichamen van naakte volwassenen, en kinderen mochten vragen stellen over het lichaam van de afgebeelde mensen. Hierbij werden door deelnemers aan het programma vragen gesteld als: “Heb je ooit wel eens nagedacht over geslachtsverandering?” of: “Deed het pijn om een piercing door uw penis te zetten?” Als meester op een basisschool heb ik zelf een van de deelneemsters aan dit programma, een meisje van 9, les mogen geven. Zij vertelde me dat ze het best raar vond om blote lijven te zien, maar dat dit na een poosje wende.

Mijn eigen klas reageerde daarentegen gechoqueerd op het zien van enkele van deze beelden in een nieuwsflits van dertig seconden tijdens het voor de school aangepaste jeugdjournaal. De commotie, waaruit ik opmaakte dat de kinderen geheel niet naar deze beelden wensten te kijken, was van een dusdanige proportie dat ik het programma heb afgezet.
Binnen de politiek hebben enkele partijen, waaronder Forum voor Democratie, de SGP en Denk, zich hier destijds over uitgesproken. Deze benoemden de ongepastheid om kinderen met deze beelden lastig te vallen, en opperden dat de NPO bezig was met het seksualiseren van kinderen of het normaliseren van pedofilie.

Op de werkvloer zagen sommige leerkrachten dit anders. Een leerkracht zei destijds in een gesprek hierover: “De kinderen kijken ook naar programma’s als ‘Stranger things’, hier komen zij echt wel over heen”. In mijn ervaring staan de opvattingen van ouders en leerkrachten op dit punt haaks op elkaar. Op het vlak van seksuele opvoeding in het algemeen komen meningsverschillen tussen leerkrachten en ouders vaak voor.

In de afgelopen twee jaar heeft zich een trend ontwikkeld ten aanzien van de viering van ‘paarse vrijdag’. Op deze dag wordt ‘seksuele diversiteit’ gevierd. Dit feest sluit goed aan op de indoctrinatie vanuit de WHO, want naast het verschaffen van informatie over seksualiteit, moet volgens deze organisatie de nadruk liggen op het tegengaan van alle weerstand tegen de LGBTQ-beweging. Het zal dan ook niet verbazen dat deze ‘feestdag’ voortgekomen is uit diezelfde beweging, die evenals de organisaties die seksuele voorlichting verschaffen, zwaar wordt gefinancierd door supranationale instanties en globalistische ngo’s.
Ter voorbereiding van deze dag wordt actief gezocht naar leerlingen die de kar willen trekken; onder meer worden leerlingen gevraagd mee te doen aan quizzen en aangemoedigd paars te dragen om deze gelegenheid bekendheid te geven. In mijn ervaring zijn niet alle ouders hier even blij mee. Ouders vertellen dat hun kinderen zich verplicht voelen om aan deze festiviteiten een bijdrage te leveren, ook al hebben ze zich er geen mening over gevormd. Aan hun ouders vertellen de leerlingen dat zij het doen “om de juf te plezieren” of omdat anderen het doen. Kinderen voelen dus een zekere mate van verplichting. Het komt voor dat ouders toch instemmen met de keuze van hun kind om een bijdrage te leveren omdat, zoals ze uitleggen, zij geen loyaliteitsconflict tussen school en thuis willen veroorzaken. Dit zorgt voor ongemak in de thuissituatie, wat vanzelfsprekend niet bevorderlijk is voor de ouder-kindrelatie.

Het effect van wat niet anders kan worden gezien dan als indoctrinatie begint bij sommige leerlingen langzaam zichtbaar te worden. Tot nog niet lang geleden bemoeiden leerlingen zich niet met zulke vraagstukken als hun ‘identiteit’. Tegenwoordig komen zij wel met vragen of ze wel in het juiste lichaam geboren zijn. Zo kwam een meisje, die het ook leuk vindt om in bomen te klimmen, hutten te bouwen en gek is op sportwagens, met de vraag of zij eigenlijk wel een meisje was. Haar gedachten gingen in die richting nadat ze een presentatie had gezien over de LGBTQ-beweging. Dit voorbeeld mag als bevestiging dienen van de verdenking dat de door de WHO opgelegde huidige seksuele voorlichtingsrichtlijnen enkel dienen om een nieuwe moraal ten aanzien van gender en seksualiteit op te dringen.

Ondanks deze propaganda en indoctrinatiepoging voert de traditionele visie nog altijd de boventoon. Uit mijn gesprekken met leerlingen komt naar voren dat zij nog altijd hopen een traditioneel gezin te kunnen stichten. Het gezin en de biologische werkelijkheid lijken in elk geval door de aankomende generatie nog als vanzelfsprekend te worden gezien.