Seksuele opvoeding op school (René Woensdregt)

en leerroute is een op de leeftijd van de scholier aangepast curriculum op basis van de richtlijn ‘seksuele en relationele vorming’, waaraan de Nederlandse overheid zich conformeert. Deze richtlijn is vastgelegd door de Europese afdeling van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO), in samenwerking met de Bundes-zentrale für gesundheitliche Aufklärung (BZgA) en experts in Europa, met de WHO als hoofdverantwoordelijke. De richtlijnen van de WHO staan beschreven onder de noemer ‘Comprehensive Sexuality Education’, en zijn opbouwend van groep 1 tot 8. Deze richtlijnen zijn in het verleden al eens in opspraak gekomen vanwege hun aanbeveling om peuters en zuigelingen het masturberen aan te leren.
Via deze methode, ontwikkeld door het kenniscentrum voor seksualiteit Rutgers, een aan de WHO gelieerde organisatie, wordt in Nederland de verplichte seksuele voorlichting gegeven. Vanwege de leerplicht en de verplichte seksuele voorlichting op scholen is het onmogelijk geworden om schoolgaande kinderen aan de invloed van deze richtlijnen te onttrekken, en kan er feitelijk gesproken worden van seksuele staatsindoctrinatie. Alle Nederlandse scholen dienen op een of andere manier invulling te geven aan de richtlijnen.

Bij leerlingen wordt op deze manier van jongs af aan een beeld ingeprent dat past binnen het ideologische beeld dat door deze supranationale organisaties als noodzakelijke kennis wordt gezien, wat in de verste verte niet lijkt op de voorlichting zoals deze 14 jaar geleden op scholen werd gegeven. Destijds bestond seksuele voorlichting uit een simpel animatiefilmpje waarin duidelijk gemaakt werd hoe het menselijk lichaam veranderde in de pubertijd. Niet ieder kind is gezegend met betrokken ouders, en de meerwaarde van dit filmpje was dat daarmee enige basisveiligheid voor elk kind werd gecreëerd. Ditzelfde argument wordt nu ook ingezet, terwijl de inhoud van de seksuele voorlichting onherkenbaar is veranderd.

Op veel scholen komt elk voorjaar het thema ‘lentekriebels’ aan bod. In die periode wordt er vanaf de kleuterklassen seksuele voorlichting gegeven. Dit gebeurt aan de hand van boeken. In het geval van kleuters worden via brochures prentenboeken aangeprezen, waarbij ook lessuggesties worden meegegeven ten aanzien van het te behandelen onderwerp. Dit jaar was het boek: “Een lammetje dat tot een varken is gepromoot”. Het verhaal draait om een lammetje dat liever in de modder speelt dan gras graast. De boer snapt dit niet en gaat naar de dokter, door wie vervolgens de transitie van het lammetje naar een varkentje wordt ingezet. Deze manier van uitleggen doet geloven dat het heel gemakkelijk is om ‘in transitie’ te gaan, en dat dit een plezierig proces is. Dit beeld strookt niet met de werkelijkheid van het feit dat transgenders jarenlang medicatie moeten blijven slikken. Er zijn leerkrachten die bij dit verhaal aansluitende vragen stellen, zoals de vraag of een leerling ooit wel eens het gevoel heeft gehad tot een ander geslacht te behoren dan bij de geboorte werd vastgesteld. Naast dit voorbeeld van lessen die passen binnen de ‘leerroute seksuele ontwikkeling’, worden boeken aangeprezen waarin twee vaders of moeders voorkomen. Boeken die uitgaan van het traditionele gezin zijn in de minderheid, als deze al besproken worden. Terwijl in de realiteit het traditionele gezin nog altijd bij ruim 70% van de bevolking voorkomt, wordt op deze manier in kinderhoofden een werkelijkheid geschapen waarin het traditionele gezin niet langer het noemen waard is.