Pieter Stuurman
en samenzwering heeft drie essentiële kenmerken. Ten eerste moeten de samenzweerders een gemeenschappelijk belang hebben. Als er geen belang bestaat, dan heeft samenzweren geen zin. Ten tweede moet er een bedoeling zijn: welk doel wordt nagestreefd en hoe dient dat doel het onderliggende belang? Ten derde moet er een beleid zijn waarmee dat doel gerealiseerd kan worden.
Het kenmerk dat het meest in het oog springt, is het beleid. Dit is het uitvoerende onderdeel van iedere samenzwering, en dat wordt onvermijdelijk opgemerkt. Om desondanks het plan te laten slagen, moet er over de achterliggende intenties gelogen worden, omdat het project anders op onoverkomelijke weerstand stuit bij de beoogde gedupeerden. Het is daarom onmogelijk om de werkelijke intenties te achterhalen door af te gaan op wat de beleidsmakers erover beweren. Als ze goede bedoelingen hebben, zullen ze dat zeggen, maar als ze kwalijke bedoelingen hebben, zullen ze ook beweren goede bedoelingen te hebben. De enige manier om te kunnen vaststellen of we te maken hebben met een legitiem beleid of een vijandige strategie, is te kijken naar de resultaten ervan.
Laten we daarom kijken naar de resultaten van het coronabeleid en de bijbehorende injectiecampagne. Beweerd werd dat de injecties werkzaam en veilig zouden zijn. Bijwerkingen werden verzwegen of gebagatelliseerd. Inmiddels is vast komen te staan dat de beweerde hoofdwerking van de injecties niet bestaat. Ze beschermen niet tegen besmetting, overdracht en ziek worden, en dit was vanaf het begin al bekend bij de producenten en promotors ervan. Het enige dat resteert, zijn de zogenaamde bijwerkingen, die daarmee dus de hoofdwerking vormen. Het resultaat (tot nu toe) is dat ernstige hartproblemen ineens massaal voorkomen bij voorheen gezonde mensen en dat de sterfte ongekend is toegenomen. De werking op de langere termijn staat nog niet geheel vast, maar volgens vele vooraanstaande wetenschappers zullen ze nog ernstiger zijn. Omdat er van meet af aan aantoonbaar gelogen is over de eigenschappen van de injecties, kunnen we ervan uitgaan dat dit resultaat de bedoeling was. Dat wordt bevestigd door het feit dat talloze artsen en wetenschappers die waarschuwden voor het grote gevaar van de injecties, werden genegeerd, gecensureerd en ontslagen. Er werd een beleid van repressie ingezet.
De ingezette strategie was het veinzen van een mondiale gezondheidscrisis. De bedoeling daarvan was mensen massaal bereid te maken om zich te laten injecteren, waarmee toegang verkregen werd tot hun lichaam. Daarmee verwierven de samenzweerders de mogelijkheid om rechtstreekse controle te nemen over de fysieke en mentale conditie, en zelfs het leven of de dood van iedereen die zich liet prikken. Wat het achterliggende belang hiervan is, is niet moeilijk vast te stellen. Machtige personen, organisaties en instanties die de campagne hebben aangevoerd, beweren al decennialang dat er sprake zou zijn van overbevolking op de Aarde. Bij voorkeur zien ze de wereldbevolking teruggebracht tot een gemakkelijk hanteerbare kudde, ontdaan van de menselijke eigenschappen die hinderlijk kunnen zijn voor het besturen ervan.
Pas als we weten wat het belang is, welk doel daarvoor wordt nagestreefd en welke strategie ervoor wordt ingezet, kunnen we ons een zo correct mogelijk beeld vormen van wat we nog kunnen verwachten. Samenzweerders zullen immers altijd proberen een zo logisch en doelmatig mogelijk beleid te kiezen – beleid dat hun belang het beste dient. Het is precies die logica (logica die bij ‘toeval’ ontbreekt) die ons de gelegenheid geeft het plan te doorgronden en toekomstige strategische stappen te voorzien. Omdat geheimhouding essentieel is voor het slagen van het plan, is het doorgronden ervan de beste manier om het te verhinderen.
Dat er een moment komt waarop de werkelijke bedoeling niet meer te verhullen valt, ligt besloten in de aard van die bedoeling. Wie een substantieel deel van de wereldbevolking wil vermoorden, kan immers niet verwachten dat dit niet gaat opvallen. Er komt onvermijdelijk een moment waarop mensen gaan opmerken dat hun vrienden en familieleden dood neervallen en elkaar daarover inlichten. Het is zeer onwaarschijnlijk dat de samenzweerders hier vooraf niet van doordrongen waren en daarvoor geen strategie bedacht hebben. Hoe die strategie eruit zal zien, kunnen we inschatten door de meer en minder waarschijnlijke opties tegen elkaar af te zetten.
Het beleid van repressie is effectief geweest, maar is niet eindeloos houdbaar. Dat betekent dat de aanpak bijgesteld moet worden. Naarmate de persoonlijk ervaren werkelijkheid verder afwijkt van de beweringen, nemen mensen minder genoegen met halfslachtige argumenten. Aan blijven dragen dat de toenemende sterfte het gevolg is van tuinieren, thee drinken of eieren eten, volstaat dan niet meer. Men zou eventueel een nieuwe ‘pandemie’ kunnen verzinnen om daaraan de sterfte toe te schrijven, maar ook dat argument gaat bij mensen die sceptisch geworden zijn niet op, omdat de ongekende oversterfte al bestond voordat die nieuwe pandemie werd aangekondigd. Natuurlijk kan de repressie dusdanig worden opgevoerd dat het onmogelijk wordt om prikken te weigeren en om bezwaren uit te spreken, maar dat zou voortdurende en toenemende inspanning kosten, en bovendien zou het de kwaadaardigheid van het hele plan voor iedereen blootleggen. Daarnaast is de gehele strategie erop gericht om mensen bereid te maken mee te werken aan de aanval op zichzelf. Iets dat het werk van de samenzweerders een heel stuk vergemakkelijkt. Het lijkt daarom meer voor de hand liggend dat de samenzweerders het strategisch slimmer zullen aanpakken. Het enige dat voor ze telt en dat daarom onveranderlijk is, is hun belang. De daarvoor ingezette strategie heeft alleen instrumentele waarde en is inwisselbaar. Wat de nieuwe strategische richting zou kunnen worden, kunnen we ook nu alleen opmerken uit hetgeen ze doen, afgezet tegen hun intenties.
Zo merken we momenteel op, dat voorheen onbespreekbare zaken, zoals het verband tussen de injecties en de oversterfte, ineens mondjesmaat bespreekbaar worden in de reguliere media. Hierdoor zullen meer mensen zich gesterkt voelen om zich ook uit te spreken. Er is een gaatje in de dijk gemaakt, en als niemand zijn vinger erin stopt, dan zal het tot een doorbraak leiden. Daarnaast rapporteren de media openlijk over de sterftecijfers (maar laten de oorzaak nog in het midden), iets dat ze niet per se hadden hoeven doen. Ook hebben ze ervoor gekozen om bijna dagelijks te berichten over jonge gezonde mensen die plots overlijden, en ook dat hadden ze niet hoeven doen. De groeiende publieke bezorgdheid over het verband tussen de injecties en deze voorvallen wordt hierdoor gevoed, en tegelijkertijd wordt het uitspreken van die bezorgdheid onderdrukt, waardoor er een oplopend onderhuids spanningsveld ontstaat. Dat hiervoor opzettelijk gekozen is, blijkt uit het feit dat er ook andere keuzemogelijkheden bestonden, zoals het verzwijgen van deze zaken. Iets waarmee de media immers ruime ervaring hebben. Het lijkt dus sterk op een bewuste, strategische keuze. Het zou een strategie van onthulling zijn.
Op de vraag waarom men voor deze weg zou kiezen, zou een verrassend antwoord kunnen bestaan. De samenzweerders moeten vooraf geweten hebben dat er onvermijdelijk een moment komt waarop het publiek in de gaten krijgt welke enorme misdaad het is aangedaan, en dat dit al even onvermijdelijk zal leiden tot een ongekende volkswoede. Het is veel handiger om strategisch gebruik te maken van die woede, dan hem te onderdrukken. Vergelijk het met het detoneren van een bom onder gecontroleerde omstandigheden, om hem daarmee onschadelijk te maken. Eerst kan de spanning gecontroleerd tot een maximum worden opgevoerd, en vervolgens kan die spanning op het juiste moment en onder de juiste condities tot detonatie gebracht worden, zonder dat dit de achterliggende bedoeling en het achterliggende belang schaadt. De bom kan op het juiste moment op scherp gezet worden via een enkel bericht in alle media. Bijvoorbeeld het bericht dat er toch een verband blijkt te bestaan tussen de injecties en de oversterfte. Binnen enkele dagen zullen er nieuwe onthullingen gedaan worden, bijvoorbeeld dat dit verband al vanaf het begin bekend was bij sommige directieleden van de producenten maar uit winstbejag verzwegen werd, gevolgd door berichten dat ook hoge regeringsfunctionarissen zoals ministers van volksgezondheid hiervan op de hoogte waren. Daarna zal in korte tijd bekend gemaakt worden wat de enorme schade van deze ongekende misdaad is. Het immuunsysteem en de gezondheid van miljarden geïnjecteerden is onherstelbaar beschadigd. Dat zal de bom detoneren. De volkswoede zal ontploffen, en mensen zullen de daders bestraft willen zien. Veel bekende kopstukken (denk aan lieden als Fauci, maar ook topmensen uit de farma-industrie en regeringsleiders) zullen worden gearresteerd en berecht. Het publiek zal dit ervaren als genoegdoening. De daders zijn immers gepakt. De absolute topcriminelen blijven echter onzichtbaar en buiten schot.
Op het eerste gezicht zou een dergelijke openbaring het einde van deze misdaad betekenen, maar in werkelijkheid zal het een nieuwe strategische fase zijn in de oorlog tegen de mensheid. Zowel de bedoelingen als de belangen van de samenzweerders blijven overeind, en zijn via dit scenario nog prima te verwezenlijken. Er zal benadrukt worden dat bij miljarden mensen het immuunsysteem permanent vernietigd is, en dat zij voor overleving altijd afhankelijk zullen blijven van periodieke medicatie. Er zal beweerd worden dat daaraan met man en macht gewerkt wordt door de farma-industrie, die nu ‘gezuiverd’ is van de misdadige bestuurders en onder betere controle staat. De ‘complotdenkers’ zullen op veel punten gelijk gegeven worden en sommige prominenen onder hen zullen worden uitgenodigd om zitting te nemen in ‘wederopbouwcommissies’. De ongeprikten zullen geprezen worden voor hun standvastigheid. Zij zullen het vieren als ‘overwinning’.
De sterfte zal nog sterk toenemen, maar nu zal het publiek geloven dat dit nog het gevolg is van de initiële injecties, en ondanks de toegediende nieuwe medicatie die immers nog ‘in ontwikkeling’ is. Na verloop van tijd, als de doelen bijna zijn bereikt, zal de toxiciteit van die medicatie geleidelijk worden verminderd waardoor de sterfte afneemt, en dat zal worden gebracht als een triomf van de wetenschap. Voor de samenzweerders blijft het resultaat aansluiten bij hun doel: permanente en onbelemmerde toegang tot het lichaam van 80% van de bevolking en daarmee controle over leven en dood. Maar nu zonder de weerstand (want die gelooft gewonnen te hebben en is daarmee ingelijfd) en met steun van de bevolking die gelooft gered te zijn.
Dit scenario is natuurlijk nog hypothetisch, maar zeker niet ondenkbaar. Als ik het kan bedenken, dan kunnen de samenzweerders het ook. Het zou in ieder geval een slimme en uiterst werkzame strategie kunnen zijn. Door de mogelijkheid vooraf in overweging te nemen, zijn we beter voorbereid mocht het werkelijkheid worden. We krijgen daardoor de gelegenheid de strategie te herkennen en doorgronden voordat die wordt uitgerold, en dat is altijd de beste manier om hem onschadelijk te maken.
Volg Gezond Verstand via:Â
Telegram: https://t.me/gezond_verstand
Facebook: https://www.facebook.com/StichtingGezondVerstand/
Twitter: https://twitter.com/_GezondVerstand
LinkedIn: https://www.linkedin.com/company/stichting-gezond-verstand/
Instagram: https://www.instagram.com/gezondverstand.eu/
Kijk/beluister Gezond Verstand via:
YouTube: https://www.youtube.com/c/stichtinggezondverstand
Spotify: https://open.spotify.com/show/7J42HUFoHpr7vCCy63jDjz?si=193440649f3e4d96
Soundcloud: https://soundcloud.com/gezond-verstand