ens het cultuurcentrum van de wereld, bakermat van gevorderde beschaving, verlichting en vrijheid, maar nu verworden tot een tandeloos continent, is Europa geheel zijn richtinggevende rol kwijtgeraakt. In volslagen tegenstelling tot de grondbeginselen van het oorspronkelijke samenwerkingsproject, is de Europese Unie omgevormd tot een zelfgebouwde kooi voor de aangesloten lidstaten. Het moest zorgen voor welvaart van de Europeanen, en ontwikkelingen als de Tweede Wereldoorlog uitsluiten. Het vertegenwoordigde een veelbelovend ideaal toen men nog van gedachten wisselde over de mate van samenwerking en overdracht van bevoegdheden. De Franse leider De Gaulle pleitte bijvoorbeeld voor een nauwere samenwerking tussen autonome Europese staten – een confederalisme. Hij vond dat Europa niet moest vervallen tot een supranationale warboel, en zag de natiestaat als de hoogst haalbare vorm van een soevereine politieke entiteit. Het tegendeel van het Europese ideaal is echter uitgekomen, en juist de natiestaten zijn nu gebroken: hun soevereiniteit is overgedragen aan een niet voor het volk aanspreekbare supranationale reus.
Europa is inmiddels een wingewest van Amerikaanse belangen geworden, in plaats van een respectabel machtsblok in de wereld en een zelfstandige vrijhaven.
Het uiteenvallen van de Sovjet-Unie maakte een einde aan het interne westerse economische en militaire evenwicht van de koude oorlogstijd. De veronderstelde dreiging van Sovjetmacht verdween, waardoor de NAVO in principe zijn bestaansreden verloor. Maar de NAVO bleef bestaan, ging zich – tegen haar oorspronkelijke principes in – offensief gedragen en begon, onder Amerikaans beheer, aan een wereldwijde expansie. Europa werd een dependance van de VS, waarin marktwerking en neoliberale ideologie de boventoon voeren. Dit vergemakkelijkte de machtsgreeppoging – waarvan we inmiddels al twee jaar de verschrikkingen ondervinden; een machtsgreep van supranationale instituties, geworteld in de particuliere sector, zoals de WHO, het IMF, het WEF, het kartel van centrale banken en grote bedrijfstakken als ‘Big Pharma’ en ‘Big Tech’. Hoewel het neoliberalisme welvaart en voorspoed predikt, is die voorspoed slechts weggelegd voor de selecte groep die het aanstuurt, vaak ten laste van gehele naties en hun bevolking.
De kaping van Europa door de neoliberale ideologie, en door de NAVO, heeft het belangrijke westelijke stuk van het Euraziatische continent belet om zelfstandig op velerlei terreinen een eigen koers te bepalen, met name bij het ontwikkelen van een geloofwaardig buitenlandbeleid. Daarmee ontbeert het nu de slagkracht om een gezicht naar de buitenwereld te tonen, waardoor de ontwikkeling van Europa als een mondiaal machtsblok van belang niet tot wasdom is gekomen. De Europese Unie is verworden tot een ambtelijk apparaat, dat bijvoorbeeld niet zelfstandig kan onderhandelen met Rusland, over wat dan ook, laat staan over de ontwikkeling van een gezamenlijke visie op vredelievende samenwerking.
Dit feit is pijnlijk zichtbaar geworden in verband met de pogingen van een Amerikaanse regering die wordt aangestuurd door een kliek van neoconservatieve functionarissen die nog steeds het oude verlangen koesteren om president Poetin omver te werpen en Rusland in stukken te delen. In de schaduw van deze pogingen van de verzwakte Verenigde Staten om hun eerder als vanzelfsprekend geldende hegemonie in de wereld te handhaven, kon de Europese Unie niet anders kiezen dan voor een ad-hoc benadering, gebaseerd op de alom aanwezige propaganda dat Rusland momenteel dé agressor is, en een gevaar vormt voor het hele Europese continent. Het klakkeloos volgen van de door Washington aan Rusland opgelegde sancties levert voor de EU lidstaten, in vergelijking met de rest van de wereld, de allergrootste problemen op. Problemen die kunnen uitmonden in een werkelijk nijpend voedselgebrek en een desastreuze energiecrisis in de eerstvolgende herfst en winter.
Duitsland, dat nog op een betekenisvolle vervaardigende industrie kan bogen, zal deze industrie zien verdwijnen zonder de voortdurende toestroom van betrouwbare en goedkope energie, zoals Rusland die levert via bijvoorbeeld de Nordstream gasleidingen. De Duitse industrieel Martin Brudermüller van BASF – ’s werelds grootste chemische producent – bevestigt dit door te waarschuwen dat het afsnijden van deze energietoevoer kan leiden tot een catastrofale economische crisis voor Duitsland, vergelijkbaar met die aan het einde van de Tweede Wereldoorlog. De gevolgen voor dit jaar zijn nog beperkt, vanwege nog beschikbare voorraden en de omstandigheid dat veel grondstoffen al zijn ingekocht. Volgend jaar zullen de tekorten duidelijker zijn, en de prijzen hoger, waardoor arme landen geen basisvoedsel, maar ook geen landbouwproducten als kunstmest meer kunnen betalen, met hongersnoden tot gevolg. Duitsland heeft op dit moment al te maken met stijgende voedselprijzen, waardoor de huidige inflatie stijgt. Grote Duitse ketens als Aldi bevestigen nu al prijsstijgingen van 20 tot 50% op hun inkoopprijzen. De angst die over Duitsland waart is dat men zou kunnen terugkeren naar eenzelfde situatie als die van de Weimarperiode van vlak na de Eerste Wereldoorlog, waarin een torenhoge inflatie zorgde voor de economische verwoesting van het land, wat mede de opkomst en het consolideren van het Hitler regime in de hand werkte. Dat afschrikwekkende vooruitzicht bestaat alleen maar vanwege de kooi van de NAVO.
Vanwege die NAVO-kooi moeten Europeanen nog aan veel meer meedoen. Zoals geloof hechten aan de valse-vlag raketaanval op Kramatorsk waarbij 39 mensen zijn gedood en het valse-vlag theater van de ‘Russische oorlogsmisdaad’ in de Kiev voorstad Boetsja, waar pro-Russische Oekraïense burgers door neonazi elementen van de Oekraïense strijdkrachten zijn vermoord. Analyse van de zogeheten fotografische bewijslast, en ernstige inconsistenties en onmogelijkheden wat betreft de vastgestelde tijdschaal, zouden alle twijfel hierover hebben moeten wegnemen, maar het hele Atlantische bekken zit eraan vast, en wordt psychologisch voorbereid op een eventueel nog dramatischer Amerikaans ingrijpen in de Oekraïense strijd. De niet gekozen, en diep aan de Big Pharma-corruptie gelieerde hoogste ambtenaar van de Europese Unie, Ursula von der Leyen, wees direct Rusland als schuldige van de vermeende slachting onder de burgers van Boetsja aan. Zij gaat samen met EU-buitenland-chef Josep Borrell naar Oekraïne voor een overleg met de Oekraïense president Zelenski, waarmee niet te overleggen valt, omdat hij zich geheel aan de instructies van Washington moet houden. Vanwege de lamgelegde oppositie en monddood gemaakte tegengeluiden, kan de Europese Unie zich nauwelijks verweren tegen de impliciete wens van Amerika om toch nog een strijd met Rusland aan te gaan.
Net zoals het zich niet kan verweren tegen de wens van het WEF om de projecten van de Grote Herstart alsnog te implementeren. Het is daarvoor al vrij goed uitgerust met overgedragen soevereiniteit aan de Brusselse ambtenaren, en een digitale identiteit met een daarbij behorend ‘digitaal paspoort’. De EU-top functioneert als een groot pleitbezorger van dit uitzonderlijk ambitieuze supranationale programma. De negatieve reacties van de EU-top op het resultaat van de Hongaarse verkiezingen met de grote dwarsligger Orban als ontegenzeglijke winnaar, geeft aan met hoeveel angst de Europese topautoriteiten dergelijke ontwikkelingen bezien. Waarschijnlijk zal veel gaan afhangen van Duitsland, de enige overgebleven industriële grootmacht in Europa. Als de grote Duitse industriëlen geen confrontatie aangaan met een Duitse regering die de aangekondigde catastrofe gewoon over zich heen laat komen, zijn de gevolgen niet te overzien.
Gabriel Felbermayr, chef van het Oostenrijkse Instituut voor Economie-onderzoek, ziet in de oorlog in Oekraïne het einde van het tijdperk van de globalisering. Ook Larry Fink, bestuurder van ’s werelds grootste vermogensbeheerder Blackrock, heeft zich met een brief aan zijn aandeelhouders in dezelfde soort bewoordingen uitgelaten. Het is moeilijk om iets anders te concluderen dan dat met de revolutie in het wereldwijde betaalverkeer die Poetin in beweging heeft gezet, en het verlies van vertrouwen in de westerse economische overheersing van de wereld, de Grote Herstart op mondiaal niveau niet langer uitvoerbaar zal zijn. Afgezien van Rusland en China, evenals de overige landen van het Euraziatische continent, lijken ook Zuid-Amerika, Oost-Azië en Afrika geen bereidheid op te gaan brengen om zich te onderwerpen aan wat de voornamelijk Amerikaanse staatsgreepplegers hebben uitgedacht. Het gekooide Europa lijkt met de voorlopige verdere ontwikkelingen de meeste ellende te zullen gaan ervaren.
Gezond Verstand nummer 39