Dit waardeverlies van geld is geen onbedoelde bijwerking, maar juist onderdeel van het beleid geweest. Zo heeft de ECB een inflatie van nabij de 2 procent als doelstelling, waardoor geldontwaarding van bovenaf is vastgelegd. Deze continue inflatie, in combinatie met een lage rente, is essentieel voor het in stand houden van de exorbitante schulden van overheden. Wanneer het geld name lijk zijn waarde verliest, verliezen schulden ook hun waarde en zijn ze makkelijker te vereffenen. Om te voorkomen dat mensen bezwaar gaan maken tegen het alsmaar snellere waardeverlies van hun geld, worden de officiële statistieken in elkaar gezet op een manier die de inflatie minder hoog doet lijken dan het in werkelijkheid is. Deze misleiding vindt ook plaats bij de berekening van het BBP (bruto binnenlands product). Dit getal wordt gebruikt om de grootte van een economie weer te geven, maar is in feite niets meer dan de som van alle transacties. Het is, zoals vaak ten onrechte wordt verondersteld, geen maatstaf voor productiviteit, aangezien ook overheidsuitgaven en -schulden worden meegewogen.

Nu de rente in het Westen voor het eerst sinds lange tijd weer stijgt, is de onhoudbaarheid van dit systeem nog duidelijker geworden. De langdurige lage rente zorgde voor zogenaamde wan-investeringen; investeringen die bij een hogere rente niet meer rendabel zijn. Hoe sneller de rente stijgt, hoe meer van dit soort wan-investeringen zullen omvallen, hetgeen in een domino-effect kan uitmonden, met desastreuze consequenties voor de economie. Daarnaast lijden Westerse centrale banken momenteel massaal verlies, doordat zij meer rente moeten betalen over tegoeden van commerciële banken dan wat zij via bijvoorbeeld staatsobligaties aan geld binnenkrijgen. Tegelijkertijd worden de commerciële banken, die zelf ook onder schulden gebukt gaan, steeds voorzichtiger met leningen. Dit leidt weer tot lagere economische activiteit. Ondanks de stijging van de rente en alle problemen die dit met zich meebrengt, is de rente nog steeds een stuk lager dan de inflatie. Dit maakt Westers fiatgeld onaantrekkelijk voor buitenlandse investeerders. Al deze factoren vormen samen een giftige cocktail, die uiteindelijk zou kunnen zorgen voor een ineenstorting van het Westerse financiële systeem.

Terwijl de welvaart in het Westen snel afneemt, komt het Aziatische continent juist steeds meer tot bloei. Zoals eerder genoemd, komt dit doordat het financiële systeem aldaar ter ondersteuning dient voor de fabricage van goederen. De westerse landen, en met name Europa, hebben hun maakindustrie juist naar Azië laten verdwijnen, en hun financiële sector laten uitgroeien tot een onhoudbare bubbel. Aziatische landen genieten een steeds hogere mate van zelfvoorzienendheid op het gebied van productie, grondstoffen, energie en kapitaal. Dit wordt nog eens versterkt door de steeds verdergaande integratie tussen verschillende samenwerkingsverbanden, zoals de BRICS, de Shanghai Cooperation Organisation en de Golfstaten.

Sinds de invoering van de westerse sancties tegen Rusland hebben deze samenwerkingsverbanden flink geprofiteerd van goedkope energie uit Rusland, wat de ontwikkeling van de industrialisatie extra heeft gestimuleerd. Ook het feit dat Azië bereid is fossiele brandstoffen te blijven gebruiken geeft hen een voorsprong op het Westen. Terwijl het Westen zichzelf vooral financiert door telkens nieuwe schulden aan te gaan, geeft het hoge spaarpercentage van met name China de Aziatische wereld een stabiele bron van kapitaal om de industrialisatie mee te kunnen optimaliseren.

Al deze factoren vormen de basis van het plan, met de potentie om het fiatsysteem de genadeklap toe te dienen via de invoering van een nieuwe, pan-Aziatische goudstandaard. Recentelijk hebben Rusland en China laten weten hun handel het liefst met aan goud gerelateerde betaalmiddelen te willen voltrekken. Dit plan lijkt het eerdere idee van een nieuwe munt – gedekt door verschillende producten en grondstoffen – te vervangen, door bij voorkeur gebruik te maken van goud, dat een van de oudste betaalmiddelen ter wereld is. Zowel China als Rusland zijn al langere tijd bezig met het opkopen van goud, en financieren dit door het verkopen van Amerikaans schuldpapier. Dit heeft geleid tot enorme goudreserves voor beide landen – China bezit 23,000 ton en Rusland 12,000 ton aan goud – wat het mogelijk maakt om hun valuta volledig door goud te dekken. De koppeling aan goud zorgt ervoor dat het geld haar waarde behoudt en maakt een stabiele, lagere rente mogelijk. Dit is met name aantrekkelijk voor Rusland, dat momenteel kampt met een rentepercentage van 13 procent.

Wanneer deze goudstandaard werkelijkheid wordt, zal het contrast tussen fiat- en gedekt geld duidelijker worden dan ooit. Het feit dat de financiële problemen waar het Westen momenteel onder gebukt gaat vrijwel afwezig zullen zijn in de Aziatische wereld, toont aan dat deze problemen inherent zijn aan het fiatsysteem. Dit besef zal het vertrouwen in fiatgeld compleet ondermijnen en daarmee het einde van een tijdperk inluiden.